١١/٣٠

از درس خوندن نه که چشام نبینه ها بلکه گوزیدههههههههههههههههههههههههه چشام ١١/٣٠...

یه اخلاق بدی که دارم متاسفانه و متاااااسفانه

معمولا کم پیش میاد به کسایی که باهاشون رودرواسی دارم مستقیم بگم این کارو نکن اذیتم می‌کنه در عوض همون کارو با خودش میکنم تا بفهمه اذیت شدن چه حسی داره و اون هم اذیت میشه واقعا چون کاری ک با من می‌کنه مشخصه که اذیت کنندست پس نباید کنه !

١١/٣٠...

يادمه تمامِ خواب م پر بود از من ى كه نشسته بودم روى انتهايى ترين صندلىِ چسبيده به پنجره ى سمت راستِ بى آر تىُ خورشيد ى كه تمام نورِ گرمُ در بر گيرنده ش رو روى دست هام پهن كرده بود؛ يادمه سرم پر بود، از صداى موسيقى.

پ.ن : ببين كه چقدر دلتنگ شده ضميرِ ناخودآگاه م براى حال ى كه حين اون لحظات من رو پُر ميكنه..

١١/٣٠...

بعد از مواجه شدن با شاخه های درهمُ متعدد در اثنای ملاقات بود فکر میکنم که یکهو یادم افتاد به دست ی که بعد از به عقب کشیدن م به دورم حلقه شد، و صدایی که زیرِ گوش م در نهایت آهستگی گفت که صدای دارکوب بود، نترس.

پ.ن: دیشب بود که اتفاق افتاد این خیالِ معلق و غریب به گمونم، نه؟

١١/٣٠...

شوى كوتورِ ديور رو ميشه نگاه كردُ رشك نبرد به حاضرين ى كه از نزديك به اون لباس هاى اطلسى مانند نگاه كردنُ مبهوطِ سيركِ جادويىِ ديور شدن؟ الحق كه نميشه..

پ.ن: عظمتِ كالكشن هاى اوت كوتور-غ- رو با چه واژه اى ميشه توصيف كرد كه حقِ مطلب ادا بشه درمورد اون نفسِ سنگيني كه از شدتِ شكوهُ زيبايى توى سينه ى آدم حبس ميشه؟ 

١١/٣٠...

ميدونم ديگه، تا انتهاىِ دنياي فعلى رو هم كه دربنوردم، باز م خودم ميمونمُ اين اشتياقِ به بودن حينِ دهه هاى ٨٠ و٩٠ ِ امريكا..اينُ ميتونستى حتى توى سايه ى پودرىِ اكليلىُ آبى-روشني كه به پشتِ پلك م ميزدم هم ببيني!

پ.ن: البته كه اين ميلِ به بودنُ حضور داشتن، فقط به اين زمانُ مكان خاص منتهى نميشهُ ادامه داره؛ ولى الان، شايد اين بارز ترين شون باشه.

١١/٣٠...

اين پيگيرى هاى بى وقفه ى چند روز اخيرم درمورد فردى مركورى و ديدن ويدئوهاى موجود ازش توى يوتيوب، نميدونى كه چقدر منُ ياد علاقه ى مفرط م به كلارك گيبل توى سن ١٣-١٤ سالگى ميندازه.

پ.ن: بعضى صداها م هستن كه وقتى بهشون گوش ميدى تمام عصب هاى داخل سر ت گرم ميشنُ پُر ميشي ازشون يكهو..

١١/٣٠...

ديشب خواب ديدم كه توى يك شهر ساحلى زندگى ميكنم، هوا گرم بود، نوازنده روى سنگفرش هاى قرمز خيابون راه ميرفتُ ويولن مينواخت، و من وسط مغازه ايستاده بودمُ صابون هاى دست ساز درست ميكردم، پيراهنِ زردُ گلدار ١١/٣٠...ادامه مطلب

گمون میکنم که تا همیشه، گوش دادن به آوازهای گروهِ کُرِ دختران، ایمان رو به یادم بیاره؛ بعد از گذروندن یک روزِ شلوغِ شلوغ هم حتى. به هر حال هر دوست ی یک زمانى یک يادگارى اى از خودش براى آدم به جای میذاره که هیچوقت از ياد نميره، و فقط بعد از از دست دادنِ فرد، مرور ش حالتِ غمگِنانه پيدا ميكنه..

١١/٣٠...

قرار بود همدم رو داشته باشم و نيمه مست بشم از دلربايىِ آوازِ ايرانى ش، آيزاك رو و حسِ دلتنگ كننده ى مدامُ غريب ش رو و يا اليورِ رو با حالِ گُمگشتگىِ قابلِ شهود ش، اين آخرى آ هم كه از تصورِ نواختن تارهاى بمِ دومينيك دل م غنج ميرفتُ لبخند مينشست روى لب م..حالا ببين م، براى بي قرارى هاى اين شب هاى زمستون، هيچ كدوم شون رو ندارم..

پ.ن: همدم سه تارِ، آيزاك آكاردئونِ، اليور سازدهنىِ و دومينيك ويولن سلِ. يه روز سر فرصت تك به تك خصوصيات شون رو شرح ميدم.. 

١١/٣٠...